Take Shelter (2011).... Kafaya Taktım Bir Kere

Deli olmadığınızı bilir ama delice şeyler yapmaya başlarsanız, bunu nasıl açıklarsınız? Filmin sonunda ilk düşündüğüm buydu. 

Bu filmle ilgili ne okudum, ne izledim, kim bana ne dedi hiç hatırlamıyorum ama arkadaşımın filmleri arasında görür görmez "aaa bu film, izlemeliyim" dedim. Bir şekilde beyin not etmiş işte. Sonunda izledim ve beynimi seveyim, çok beğendim.

Sanırım filmin en sevdiğim noktası kurgusu idi. Aslında seyirciyi uyuz edecek bir sonu olsa da, o kurgu, o final çok güzeldi. Yönetmen bana resmen eziyet etse de yüzümde ufak bir gülümseme vardı film bittiğinde.

Rise of the Planet of the Apes (2011)... Sonun Başlangıcı...

Maymunlar Cehennemi uzun zamandır sinemayı besleyen bir malzeme. 1968' deki ilk filmden sonra bir çok kişi devam filmi ya da yeniden çekimi hayal etmiştir ve denemiştir. En son 2001 de Tim Burton denedi ancak film hayal kırıklığından öteye gidemedi. Böylesi usta bir yönetmenin bile bu konuda başarısızlığa uğraması çok garip değil çünkü bir malzemenin yeniden işlenişi gerçekten çok riskli. Sonuçta kıyaslanacağınız bir örnek var karşınızda. İzleyici sizden farklılık ister, özgünlük ister ama bunun yanında özüne bağlı kalınmasını da bekler. Benim Total Recall' deki hayal kırıklığımın nedeni buydu mesela. Özünden sapılmış olması. Sonuçta teknoloji olarak tabii ki de eskisine göre daha göz alıcı sahneler olacak ancak mesele bunu işin özüne sadık kalarak yapmak (Lafı dağıtma konusunda uzmanım. Evet. ). Tekrar başa dönecek olursak böylesi riskli bir durum olmasına rağmen Rise of the Planet of the Apes çok çok başarılı bir film olmuş. Film, toplu bir senaryo, başarılı bir oyunculuk ve çok güzel görsel efektlerle eski hikayeyi günümüze taşımayı başarmış.